Stichting GIPS - Training & Advies

Annet Handels

Toen ik de diagnose kreeg was ik 52 jaar en had een druk en actief leven. Een gezin, een fijne baan , ik ondernam veel, kortom; druk-druk-druk

Ik stond midden in het leven.

Toen ik hoorde dat ik een dunne vezel neuropathie heb dacht ik, het is zoals het is, ik zou het anders willen, maar ik moet het accepteren. Uiteraard ben ik ook verdrietig geweest, en dacht dat mijn leven niets meer waard was. Mijn oh zo drukke leven veranderde in een keer. Gelukkig ben ik positief ingesteld en ben ik vrijwilligerswerk gaan zoeken.

Toen kwam de stichting Gips in mijn leven, want thuiszitten is voor mij geen optie.

Nadat ik arbeidsongeschikt werd vond ik bij gips een zinvolle dag invulling die ook nog eens bij mij past. Eerst als schoolbezoeker en later trainer bij training en advies. Een voordeel van mijn ziekte is dat ik als ervaringsdeskundige weet waarover ik praat en dat goed kan overbrengen op onze cursisten, tijdens onze trainingen.

Ook mijn werkervaring bij mijn oude werkgever komt me nu goed van pas, zo kan ik ervaring en kennis inzetten tijdens onze trainingen. Ik beleef veel plezier aan het vrijwilligerswerk bij gips, zonder dit had ik thuis gezeten. Ik ben ook trots op mezelf dat ik dankzij mijn positieve instelling mensen kan inspireren en hun ogen kan openen .

Suzanne Stevens

Vanaf mijn geboorte ben ik zoals men dat destijds noemde maatschappelijk blind. Dit betekent dat ik nog wat restvisus heb, maar eigenlijk als blind beschouwd kan worden.
Na het afronden van mijn opleiding als Office Manager, ging ik met goede moed op zoek naar een baan. Dat zou voor mij geen probleem zijn dacht ik, want tot nu toe lukte mij bijna alles door mijn doorzettingsvermogen.

Na 2,5 jaar solliciteren had ik nog steeds geen betaald werk. Ik werd bijna nooit uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek als ik eerlijk vertelde over mijn beperking. Toen ik mijn eerste brief schreef en dit niet vermeldde en wel uitgenodigd werd voor een sollicitatiegesprek, vielen ze daar zo ongeveer van de stoel van schrik toen ik met mijn geleidehond binnen kwam. Na 2,5 jaar had ik er genoeg van en besloot maar vrijwilligerswerk te doen.

Ik kwam zo terecht bij het gips-project en was de eerste jaren actief met de voorlichtingen op de basisscholen en werd later actief als Back Office Manager op ons kantoor en als trainer.

Het geven van de trainingen bij GIPS T&A geeft mij een gevoel van eigenwaarde. Werken is niet alleen geld verdienen, maar heeft ook een sociale functie. Het brengt je sociale contacten en het geeft mij voldoening doordat ik andere mensen iets kan leren. Als klein kind vond ik het al verschrikkelijk dat mensen mij vaak behandelden alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Ze dachten dat als je blind bent, je dan waarschijnlijk ook niet goed kan praten en nadenken. Ik zei dan altijd tegen mijn moeder dat ik als ik volwassen zou zijn ik mensen in mijn toekomstige beroep graag zou willen vertellen dat mensen met een beperking bijna net zoveel kunnen als mensen zonder beperking.

Dat is nu precies wat ik in mijn werk als trainer doe. Ik laat mensen onder ogen zien dat ik ondanks mijn visuele beperking heel veel mogelijkheden heb en daardoor werk aan de integratie van mensen met een beperking.

Marianne Ubachs

Wil mij even voorstellen, ben Marianne Ubachs. Heb altijd als verpleegkundige gewerkt tot op de dag dat ik ziek werd. Kreeg door een bacteriële infectie een incomplete dwarsleasie en zit daardoor in een rolstoel.

Toen dit gebeurde , voelde ik mij verloren en dacht , dat ik nooit meer als voorheen in onze maatschappij kon meedraaien. Ik was altijd een mens , waar de klok te weinig uren voor had.
Toen kwam de dag dat ik op het…..juiste moment op de…juiste plek was en hoorde het woord GIPS vallen.Na even rondvragen en site bekijken, wist ik nog niet , hoe mijn leven in de rolstoel zou veranderen !!

Ja , mijn leven is veranderd, na kennismaking met de directie van GIPS T&A kreeg ik de kans als trainer voor GIPS T&A als vrijwilliger aan de slag te gaan. Sindsdien krijg ik opdrachten voor trainingen te geven bij veel verschillende beroepsgroepen, van brandweer tot verzorgingstehuizen , zelfs een zelfredzaamheid cursus voor mensen met een beperking en senioren.

Ook mag ik de training In Brandenburg Duitsland niet vergeten , die we gaven bij een grote wooncorporatie (barrière vrij leven ). Had voorheen in mijn gezonde leven al heel veel gedaan en gezien, maar stond nog nooit op de Rode Loper. In samenwerking met het project uit je stulp met wat hulp, mocht ik op 8 december 2014 , ook dit meemaken toen we in Rotterdam de 1ste prijs kregen uitgereikt door Staatssecretaris Martin van Rijn.

Ik kan blijven schrijven en opnoemen maar ik kan dit wat mij overkomen is als trainer van GIPS T&A eigenlijk het beste verwoorden als een Nieuw Leven, wel in rolstoel, maar met
dezelfde PASSIE als voorheen zonder rolstoel.