Ik stond midden in het leven.
Toen ik hoorde dat ik een dunne vezel neuropathie heb dacht ik, het is zoals het is, ik zou het anders willen, maar ik moet het accepteren. Uiteraard ben ik ook verdrietig geweest, en dacht dat mijn leven niets meer waard was. Mijn oh zo drukke leven veranderde in een keer. Gelukkig ben ik positief ingesteld en ben ik vrijwilligerswerk gaan zoeken.
Toen kwam de stichting Gips in mijn leven, want thuiszitten is voor mij geen optie.
Nadat ik arbeidsongeschikt werd vond ik bij gips een zinvolle dag invulling die ook nog eens bij mij past. Eerst als schoolbezoeker en later trainer bij training en advies. Een voordeel van mijn ziekte is dat ik als ervaringsdeskundige weet waarover ik praat en dat goed kan overbrengen op onze cursisten, tijdens onze trainingen.
Ook mijn werkervaring bij mijn oude werkgever komt me nu goed van pas, zo kan ik ervaring en kennis inzetten tijdens onze trainingen. Ik beleef veel plezier aan het vrijwilligerswerk bij gips, zonder dit had ik thuis gezeten. Ik ben ook trots op mezelf dat ik dankzij mijn positieve instelling mensen kan inspireren en hun ogen kan openen .